Przejdź do głównej zawartości

Marija Krezevic. Ekaterini.


Wydane przez
Wydawnictwo Czarne

Ekaterini to Greczynka, która związała się z Serbem i Serbii spędziła większą część życia. To kobieta dumna, silna, matka dwóch córek i cudowna babcia dla opowiadającej jej historię wnuczki, Marii. Narratorka wiedzie nas w czasy młodości Ekarerini, pokazuje nam trud wychowywania dzieci, lęk przed wojną, surowość z jaką matka traktuje Ljubicę i Luciję, bezgraniczną miłość jaką okazuje córce córki.

Powieść toczy się niespiesznie, jak gdyby Marija siedziała tuż obok czytelnika i opowiadała mu, pochylona nad filiżanką mocnej kawy, dzieje kobiet ze swojej rodziny. Mnóstwo jest tu pejzaży, nostalgii budującej klimat przepełniony tęsknotą, wspomnieniami, marzeniami. I choć życie Ekaterini nie obfituje w zdarzenia euforyczne, jest życiem pięknym w swej prostocie i prawdziwości.

Związki rodzinne odmalowane w powieści są przepełnione surowym uczuciem miłości; nie ma tu miejsca na sentymenty, choć mnóstwo jest oddania, przywiązania i wzajemnego szacunku.

Przy okazji poznawania Ekaterini i jej najbliższych poznać możemy czas wojenny i sytuację Grecji oraz Serbii w tym okresie, czas rozpadu Jugosławii okupionego krwią i walką. Wszystko to postrzegamy przez pryzmat kobiecych losów, myśli i oczekiwań. Dzięki powieści możemy poznać inne ( o wiele ciekawsze), niż w folderach turystycznych, Serbię i Czarnogórę.

Lubię Bałkany. Lubię czuć zapach rozgrzanego słońcem powietrza w Budwie, mroźne tchnienie Lovcenu, ciszę i zadumę na wyspie Matki Boskiej na Skale i przesycony wilgocią po wieczornym deszczu zapach trawy w parku w Belgradzie. Echa moich upodobań odnajduję w „Ekaterini” i stąd też radość jaką odczuwałam podczas lektury. To piękna książka na czas wakacji, książka, którą warto zabrać ze sobą na Bałkany, ale i którą warto przeczytać, by zatęsknić za Bałkanami i się w nich rozkochać.

Komentarze

Anonimowy pisze…
Porównamy niebawem opinie, podczytywałam już trochę i jestem naprawdę ciekawa tej ksiązki.:)
Monika Badowska pisze…
Czekam zatem na Twoję recenzję:)
Anonimowy pisze…
mnie zaciekawiło ze względu na tę Grecję w tle...

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k