Przejdź do głównej zawartości

Noah Gordon. Szaman.


Wydane przez
Wydawnictwo Książnica

Drugi tom trylogii o medykach z rodu Cole’ów przenosi nas do Stanów Zjednoczonych w XIX wiek. Mężczyzna, zwany Szamanem, wraca do domu na wieść o śmierci ojca, Roba J. Cole’a, lekarza. Po obrzędach pogrzebowych znajduje podczas porządkowania biura ojca jego dzienniki. Wraz z Szamanem mamy okazję śledzić losy Roba, który do Nowej Ziemi przybywa ze Szkocji.

Tak jak w „Medicusie”, i w „Szamanie” mamy możliwość obserwowania społeczeństwa wieloetnicznego. Rob wraz z rodziną mieszka w Illinois, współpracuje z Indianami Sauk, przyjaźni się z rodziną żydowską i przechowuje zbiegłych z Południa niewolników. On, niewierzący, darzy szczególnym szacunkiem matkę przełożoną sióstr franciszkanek, korzysta z medycznych doświadczeń indiańskich szamanów i ze zrozumieniem przyjmuje ekscytację żony dotyczącą wyboru nowego pastora zboru baptystów.

Szaman poznaje życie ojca dzięki jego zapiskom, a gdy Rob J. Cole umiera, porzuca świetną praktykę w szpitalu w Cincinnati, by opiekować się pacjentami swojego ojca. Jest obdarzony Darem i pozbawiony słuchu. Okazuje się być dobrym lekarzem i bardzo szybko między nim a jego pacjentami powstaje szczególnie silna więź.

Bardzo podoba mi się propagowanie myślenia o przodkach, Tradycji, o czymś co spaja rodzinę i na co w swoich książkach bardzo mocno zwraca uwagę Noah Gordon.

Ta książka różni się od „Medicusa”. Może jest mniej egzotyczna? A może zmagania wojenne (bo to czas wojny secesyjnej) zmniejszają jej pozytywny wydźwięk? Niemniej jednak przeczytałam ją z podobną, jak „Medicusa” satysfakcją i przyjemnością.

Odchodzę od komputera, by odnowić znajomość ze „Spadkobierczynią Medicusa”.

Komentarze

Anonimowy pisze…
Wczoraj to wypożyczyłam:)
Śzamana czytałam dawno temu, po Cygańskiej madonnie mam zamiar przeczytać Medicusa, a potem poszukać Spadkobierczyni. Noah Gordon to dobry pisarz:)
Monika Badowska pisze…
Kalio,
miłego czytania.Ja wczoraj skończyłam "Spadkobierczynię...", ale napiszę o tym nieco później, bo muszę wyść z domu.
W ramach wspominek z czasów licealnych chiałabym też sięgnąć po trylogię rzemską M. Waltarego - znasz?
Anna pisze…
Właśnie do mnie dotarło, że treść "Szamana" z całej trylogii najmniej mi utknęła w pamięci. Waltarego mam na półce, ale jeszcze nic nie czytałam. Mąż zaczął i odrzucił zniechęcony?!?
Monika Badowska pisze…
Anno,
to kiedy czytasz "Szamana"? Ja lubię pisanie Walterego i to starożytne, i to współczesne. Pozdrawiam:)
Anna pisze…
Ciągle mam tyle nowych książek do przeczytania, a dziś nieopatrznie zajrzałam do księgarni i pewnie uzupełnie zaraz moją listę na amazonie..."Szaman" musi czekać:(
Anonimowy pisze…
A ja dopiero dzięki Twojej recenzji poznałam Gordona, nie miałam jeszcze przyjemności, a przyznaję brzmi interesująco:))
Monika Badowska pisze…
Foxinoo,
zachęcam:)
Anonimowy pisze…
Waltarego mam w planach, więc chyba go wypożyczę pod Twoim wpływem:)

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k